Όπως αναφέρεται και στην με αριθμό 1578/2025 απόφαση του Πολυμελούς Εφετείου Αθηνών, επί υποθέσεως που χειρίστηκε το δικηγορικό μας γραφείο, από τις διατάξεις των άρθρων 511, 520, 522 και 536 του ΚΠολΔ προκύπτει ότι, με την άσκηση της έφεσης, μεταβιβάζεται η υπόθεση στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους πρόσθετους λόγους και το δευτεροβάθμιο δικαστήριο έχει ως προς την αγωγή την ίδια με το πρωτοβάθμιο δικαστήριο εξουσία, δηλαδή την εξουσία να ερευνήσει αυτεπαγγέλτως τα θέματα που εξετάζει αυτεπαγγέλτως και το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, όπως είναι το παραδεκτό, η νομική βασιμότητα και το ορισμένο της αγωγής.
Έτσι, αν η αγωγή απορρίφθηκε, εν όλω ή εν μέρει, ως μη νόμιμη και παραπονείται ο εκκαλών ενάγων για την απόρριψη για το λόγο αυτό, τότε το Εφετείο μπορεί να κρίνει την αγωγή απορριπτέα για λόγο δικονομικό, όπως ως απαράδεκτη (λόγω αοριστίας ή ελλείψεως διαδικαστικής προϋπόθεσης) και να την απορρίψει για τους λόγους αυτούς και κατ’ αυτεπάγγελτη έρευνα, χωρίς δηλαδή ειδικό παράπονο, αφού η απόφαση αυτή είναι επιβλαβέστερη για τον εκκαλούντα – ενάγοντα και επομένως δεν υφίσταται κώλυμα εκ της διάταξης του άρθρου 536 παρ. 1 του ΚΠολΔ, που απαγορεύει την έκδοση από το Εφετείο επιβλαβέστερης για τον εκκαλούντα απόφασης.
Και είναι επωφελέστερη, διότι η απόρριψη μιας αγωγής ως απαράδεκτης αφορά, όχι γενικά την ύπαρξη ή ανυπαρξία αυτού του ίδιου του καταγόμενου στη δίκη ουσιαστικού δικαιώματος, όπως συμβαίνει σε περίπτωση κρίσης περί του νομικά βασίμου της αγωγής. Στην περίπτωση όμως αυτή, επειδή αντικατάσταση της απορριπτικής αιτιολογίας, κατά το άρθρο 534 του ΚΠολΔ, δεν αρκεί, γιατί η απόρριψη της αγωγής για τυπικό λόγο οδηγεί σε διάφορο κατ’ αποτέλεσμα διατακτικό από την απόρριψή της ως νομικά αβάσιμης, το Εφετείο εξαφανίζει την εκκαλουμένη, μερικά ή ολικά, αντίστοιχα με το σφάλμα του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, κρατά την υπόθεση, δικάζει αυτήν και απορρίπτει αντίστοιχα την αγωγή, για έναν από τους τυπικούς ως άνω λόγους, δηλαδή ως απαράδεκτη, αόριστη ή προώρως ασκηθείσα (βλ. ΑΠ 40/2006 ΤΝΠ Νόμος, ΑΠ 7/2001, ΕλλΔνη 42.925, ΑΠ 103/2001 ΕλλΔνη 42.714, ΕφΔυτΜακ 100/2015, ΕφΑθ 37/2009, ΕφΘεσ 227/2008 ΤΝΠ Νόμος).
