Όπως αναφέρεται στην με αριθμό 502/2024 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, επί υποθέσεως που χειρίστηκε το δικηγορικό μας γραφείο, ο μεταγενέστερος περιορισμός του καταψηφιστικού αιτήματος της ένδικης αγωγής σε αναγνωριστικό, ο οποίος συνιστά μερική παραίτηση από το δικόγραφό της, (με αποτέλεσμα η αγωγή ως προς το σημείο αυτό να θεωρείται, ως διαδικαστική πράξη ως μη ασκηθείσα [άρθρο 295 ΚΠολΔ – ΟλΑΠ 7/2000 -ΑΠ 679/1999 ΕλλΔνη 41.339 -ΑΠ 518/1999 ΕλλΔνη 40.1701- ΕφΑΘ 1994/2001 ΕλλΔνη 42.1356] και να μην οφείλονται εξ αιτίας αυτής δικονομικοί τόκοι κατά το άρθρο 346 ΑΚ), δε συνεπάγεται και αναδρομική κατάργηση των κατά το άρθρο 345 ΑΚ εννόμων συνεπειών της υπερημερίας του εναγόμενου οφειλέτη, η οποία έχει ήδη επέλθει με την επίδοση της αγωγής, και συνεπώς ο οφειλέτης οφείλει τόκους υπερημερίας, αφού από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 340, 345,346 ΑΚ, 215 § 1 εδ. α’, 221 § 1, 294, 295 περ. 1 και 297 ΚΠολΔ προκύπτει, ότι επί άσκησης αγωγής για επιδίκαση χρηματικής απαίτησης, η επίδοση της αγωγής στον εναγόμενο, δεν είναι μόνο διαδικαστική πράξη, αλλά έχει και χαρακτήρα οιονεί δικαιοπραξίας όχλησης, που ενέχει πρόσκληση του δανειστή, απευθυντέα προς τον οφειλέτη, για την εκπλήρωση της παροχής, με αποτέλεσμα να τον καθιστά υπερήμερο και υπόχρεο να πληρώσει το νόμιμο τόκο υπερημερίας (ΟλΑΠ 13/1994 – ΑΠ 23/2004 στη ΝΟΜΟΣ,ΑΠ 241/2003 – ΑΠ 723/2002 – ΑΠ 1340/2001 Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών «ΝΟΜΟΣ» ΑΠ 1672/2001 ΕλλΔνη 2004 175, ΑΠ 1122/2000 ΕλλΔνη 2000 1664-ΑΠ 518/1999 ΕλλΔνη 40.1702).
