Όπως αναφέρεται και στην υπ. αριθμ. 9272/2023 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, επί υποθέσεως που χειρίστηκε το δικηγορικό μας γραφείο, από τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 286 περιπτ. α, 287, 291 παρ. 1 και 2 και 292 ΚΠολΔ, σε συνδυασμό με τις διατάξεις των άρθρων 1846 και 1847 ΑΚ, προκύπτει, ότι η δίκη διακόπτεται, εκτός από άλλες περιπτώσεις, αν, εωσότου τελειώσει η προφορική συζήτηση, μετά την οποία εκδίδεται η οριστική απόφαση, αποβιώσει κάποιος διάδικος. Η διακοπή επέρχεται από τη γνωστοποίηση του λόγου της διακοπής προς τον αντίδικο με επίδοση δικογράφου ή με τις προτάσεις ή με προφορική δήλωση στο ακροατήριο ή εκτός ακροατηρίου κατά την επιχείρηση διαδικαστικής πράξεως, από εκείνον που έχει το δικαίωμα να επαναλάβει τη δίκη ή και από εκείνον που μέχρι τη στιγμή της επελεύσεως του θανάτου ήταν πληρεξούσιος του θανόντα διαδίκου. Συνεπώς, ο αντίδικος εκείνου του διαδίκου που απεβίωσε, δεν νομιμοποιείται να προβεί στην γνωστοποίηση του θανάτου του, ούτε η τυχόν τέτοια δήλωσή του επιφέρει τη βίαιη διακοπή της δίκης, ο σχετικός δε ισχυρισμός του απορρίπτεται, ως αλυσιτελής, γιατί προβάλλεται χωρίς έννομο συμφέρον (ΑΠ 7/2020 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Αν δεν λάβει χώρα η γνωστοποίηση ή αν δεν γίνει νόμιμα ή από πρόσωπο δικαιούμενο να επαναλάβει τη δίκη, η δίκη συνεχίζεται μέχρις εκδόσεως οριστικής αποφάσεως με διάδικο εκείνον που ξεκίνησε τη διεξαγωγή της, ακόμη και αν ο αντίδικος ή το Δικαστήριο γνωρίζει το λόγο της διακοπής (ΑΠ 194/2012, ΑΠ 1697/2009, ΑΠ 1257/2008, ΑΠ 1205/2006, ΕφΔωδ 38/2017, ΕφΑΘ 618/2015, ΕφΠειρ 643/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
